Jaap van Zweden is terug!

Jaap van Zweden is terug! De huidige chef-dirigent van het New York Philharmonic gaf het afgelopen seizoen zijn eerste concerten als dirigent emeritus van het Antwerp Symphony Orchestra, met telkens een oorverdovend applaus en minutenlange staande ovaties tot gevolg. Eén ding is zeker: het Antwerpse publiek houdt nog steeds van Jaap van Zweden.

Hoe voelt het om terug in Antwerpen te zijn?

“Er is natuurlijk heel veel gebeurd sinds mijn laatste concerten als chef-dirigent bij Antwerp Symphony. Mijn carrière heeft me letterlijk naar de andere kant van de wereld gestuurd, en ook het orkest is zijn eigen kant opgegaan. Het was dan ook ontzettend leuk om elkaar na al die jaren opnieuw te treffen en te zien dat er een enorm wederzijds respect is voor elkaar. Tijdens die eerste concerten dit seizoen hebben we in een heel ontspannen sfeer iets heel dynamisch en iets geweldigs kunnen opbouwen.”

“Mijn chef-dirigentschap was sneller afgelopen dan gepland was, en daardoor heb ik hier niet alles gedaan wat ik misschien had willen doen. Ik kijk dus enorm uit naar het volgende seizoen, met Mahlers Zesde en Bruckners Zevende symfonie. Dat zijn echt componisten waar ik me thuis bij voel, en waarmee het orkest samen met mij nog kan groeien.”

De Zevende van Beethoven, de Zevende van Sjostakovitsj, Mahler, Bruckner: dat zijn allemaal grote symfonische werken. Is dat het repertoire dat we de komende jaren mogen verwachten?

“Nee, dat hoeft niet pertinent zo te zijn. Bij het New York Philharmonic heb ik de voorbije jaren zo’n vijftig wereldpremières gespeeld en heel veel interessante, aangename componisten leren kennen. Voor sommige stukken is het dan ook bijzonder jammer dat dat slechts iets eenmalig was. Daarom zou ik graag een aantal daarvan in Europa willen hernemen. En dan is Antwerpen natuurlijk de gedroomde plek voor zo’n Europese première.”

Bariton Matthias Goerne is al vele jaren een goede vriend. Hoe was het om met hem op te treden in de Elisabethzaal?

“Na vijftien jaar samenwerken, ken ik hem gewoonweg door en door. Ik hoef bij wijze van spreken niet eens meer naar hem te kijken om te weten wat hij wil. Ik kon het orkest perfect voorbereiden voor zijn komst, en dan is het gewoon heel snel al helemaal zoals het zou moeten zijn. Zeker omdat het orkest deze prachtige zaal heeft.”

Gaat u nu, als dirigent emeritus, anders om met het orkest dan toen u chef-dirigent was?

“Nee, helemaal niet. Ik ben even fanatiek. Ik ben even gefocust. Ik geloof niet in grenzen van wat een orkest kan. Samen kunnen we continu onze grenzen verleggen, en dat is ontzettend leuk. Het is echt een plezier om op het podium te lopen en meteen aan de nuances te kunnen werken, omdat het orkest deze zaal al helemaal kent en beheerst. Dat is het grootste verschil met vroeger. Je gaat niet alleen naar het orkest, maar ook naar de zaal van het orkest. Het is gewoon een heel leuke ervaring. Ik kijk al uit naar oktober!”

Sven Sabbe