"Muziek maken is emotie"

Tijdens het seizoen ‘Over Leven in de Stroming’ staan verschillende musici uit het orkest stil bij het leven in het Antwerp Symphony Orchestra en het seizoensthema. Vandaag laten we Adrián Castro Capuz, geboren in Spanje en al vijf jaar trombonist bij het orkest, aan het woord.

"Ik herinner me nog goed hoe ik in januari 2020 officieel lid werd van dit prachtige orkest. Wat een avontuur is het sindsdien geweest! Vijf jaar vol indrukwekkende concerten, uiteenlopende dirigenten, en de volledige cyclus van chef-dirigent Elim Chan."

"Er waren talloze audities, nieuwe collega’s en onvergetelijke momenten in een vaak uitverkochte Elisabethzaal. Eén moment blijft me altijd bij: die diepe stilte na de laatste noot van Mozarts Requiem, tijdens een corona-uitvoering zonder publiek. Het was alsof de wereld even stilstond. Het deed me beseffen hoe essentieel ons publiek is. Zonder hen zou het allemaal leeg aanvoelen. Wat een verschil met de uitvoering van hetzelfde werk voor een volle zaal afgelopen herfst!"

"Een herinnering die ik voor altijd zal koesteren, is de eerste keer dat ik mijn favoriete symfonie speelde: Mahlers Negende. Het was tijdens mijn eerste weken als vast lid van het orkest, onder leiding van maestro Eliahu Inbal. Zo’n monumentaal werk uitvoeren onder een inspirerende dirigent als hij, was magisch. Een van de meest betekenisvolle samenwerkingen was daarnaast die met Sir Mark Elder. Het maakte niet uit wat we speelden; zijn energie en respect voor het orkest bliezen me nieuw leven in, vooral na de zware coronaperiode. Het voelde alsof hij de vonk weer aanwakkerde die even was gedoofd."

"Nog zo’n artiest waar ik bijzonder naar opkijk, is de Canadese trombonist Alain Trudel. Hij is een fantastische musicus die niet alleen trombone speelt, maar ook is gaan dirigeren. Toen ik de kans kreeg om een les bij hem te volgen, blies hij me van mijn sokken met zijn openheid en creativiteit."

"Vlak voor een concert heb ik mijn eigen kleine rituelen: rustig opwarmen, wat stretchen. Het helpt me om zowel fysiek als mentaal in balans te komen, klaar om de emoties van de muziek volledig te ervaren. Want laten we eerlijk zijn, muziek maken is emotie. Het emotionele aspect van het leven als muzikant wordt nog te vaak onderbelicht. Er wordt te vaak gedaan alsof musici perfecte machines zijn, maar in werkelijkheid ervaren we stress en vreugde net zo intens als ieder ander. Sommige dirigenten kunnen je onzeker maken, terwijl anderen je vleugels geven, alsof je het stuk al je hele leven speelt. Die emotionele rollercoaster is wat ons vak zo uniek maakt."

"Onder musici komt HSP (afkorting voor ‘hoogsensitief persoon’) bovendien vaker voor. Hoogsensitiviteit helpt ons in onze job: het geeft ons de mogelijkheid om aan te voelen wat collega’s of de dirigent willen bereiken. Maar het kan ons werk ook zwaar maken. Een kuch in de zaal kan je al uit je concentratie halen, of een persoonlijke situatie kan aan je blijven knagen tijdens een concert. Het vak is fysiek én psychologisch veeleisend."

"Wat mijn nalatenschap als artiest zal zijn? Geen idee. Ik probeer elke dag het beste van mezelf te geven. Wat ik wél hoop, is dat we in de toekomst meer open durven te zijn over de psychologische en emotionele uitdagingen van het musiceren. Mentaal welzijn zou net zo belangrijk moeten zijn als onze technische beheersing van de muziek. In een wereld waar er steeds meer aandacht is voor sociaal-emotionele competentie, geloof ik dat wij musici een sleutelrol kunnen spelen."