"Samen iets maken is het mooiste wat er is."

Tijdens het seizoen ‘Over Leven in de Stroming’ staan verschillende musici uit het orkest stil bij het leven in het Antwerp Symphony Orchestra. Vandaag kruipt Linde Verjans in haar pen, sinds 2022 plaatsvervangend aanvoerder bij de tweede violen van het orkest.

Een zomer in de vroege jaren 2000. Terwijl de meesten van mijn klasgenoten op sportkamp gingen, of zelf hun toilet sjorden bij de scouts, ging ik voor het eerst op kamp met een symfonisch jeugdorkest. Een week lang speelden we dag in dag uit samen muziek. Tegen het einde van die week zag ik overal muzieknoten: op de muren van mijn kamertje, in de spikkels van een tafelblad, aan de binnenkant van mijn oogleden wanneer ik mijn ogen sloot. Ik weet nog dat ik dacht: wat is dit heerlijk. Ik weet ook nog dat ik níet dacht: hier maak ik later mijn beroep van. Dat dat een optie was, kwam toen niet in mij op.

Een middelbareschooltijd later ging ik naar het conservatorium zonder goed te weten wat ik na die studie precies wou gaan doen. Misschien gaat dat wel op voor zowat elke achttienjarige: je kiest iets wat je leuk vindt en je ziet wel waar je uitkomt.

In die jaren was orkest nooit ver weg. Er waren de projecten op school en af en toe speelde ik mee met wat toen nog ‘De Filharmonie’ heette. Ik ruilde het jeugdorkest in Limburg om voor eentje op Europees niveau. Daar werd het vuur pas echt aangewakkerd. Stukken die we toen speelden – Bruckner 7, Mahler 5, Sjostakovitsj 5 – roepen iedere keer weer fijne herinneringen op wanneer ze op de pupiter staan.

Ondertussen weet ik het zeker: er is niks mooiers dan in een orkest spelen. Samen iets maken is het mooiste wat er is. Het ook nog eens kunnen delen met een publiek maakt het extra bijzonder. In een orkest is elke speler van belang. Daarin schuilt voor mij de grootste schoonheid. Of je nu eerste hobo speelt of op de laatste pupiter bij de altviolen zit: je bent deel van het geheel. Jouw inbreng doet ertoe.

Zelf koos ik heel bewust voor een plek bij de tweede violen. Atypisch, denken veel mensen, want wilt niet iedereen het liefst eerste viool spelen? En hoewel het heerlijk is om melodieën te laten zingen op je instrument, vind ik de rol van de tweede viool nog veel interessanter. We zijn een soort kameleon, die zich vliegensvlug aanpast aan zijn omgeving. We ondersteunen, geven weerwoord, puls, kleur, context. Als we een wielerploeg zouden zijn, dan waren wij de knechten. We zijn het steuntje in de rug.

Het leukste vind ik het begeleiden van solisten. Je moet zo flexibel als een yogi zijn, zo comfortabel als een op maat gemaakt pak. Als het goed lukt, heeft niemand in de gaten hoe moeilijk het eigenlijk is. Binnenkort (op 15 en 17 mei, nvdr.) komt cellist Steven Isserlis. Ik kijk er al naar uit om met hem te mogen musiceren.

Ik zie niet meer, zoals twintig jaar geleden, overal muzieknoten die er niet zijn, maar ik denk nog altijd: wat is dit heerlijk, en ik kan me geen mooier beroep voorstellen.